Verbeke Foundation

Ga maar mee, zegt hij. En zo komt ze nog eens ergens. In Kemzeke, bijvoorbeeld. De Verbeke Foundation . Indian Summer in september. Het is nog warm en toch sluipt langzaam de kilte van de herfst in haar botten. 


Ze zit op een trapje dat naar de eerste etage van het glazen huis leidt. Een vreemd bouwsel dat enkel uit ramen bestaat. Tientallen, misschien wel honderd.

Stil is het, enkel als je goed oplet hoor je in de verte de auto's over de snelweg razen. 

Vergane glorie.

Te veel, te groots en alles om ter mooist. Zelfs al nam je duizend foto's, dan nog zou je de indrukwekkende schoonheid ervan niet op beeld kunnen vastleggen. 

Drie dagen later staat ze daar weer, met twee van de vijf. Een magere opkomst, maar de jeugd heeft andere verplichtingen. 

Nog een keer door de prachtige tuin, in de enorme serres en overal waar haar twee kleinsten maar heen willen.

Geen opgeheven vingertjes hier, ze mogen overal op, in, onder en door. Behalve naar de hoogste verdieping van de CampingFlat ,want net voor ze de tweede verdieping bereiken, moeten ze omwille van de knikkende knieën van hun mamaatje weer naar beneden.

Terug in de auto vraagt er eentje of ze de volgende dag nog een keer gaan. Wat zeg je schatje? vraagt ze, omdat ze denkt dat ze’t niet goed heeft verstaan.

Zaterdag dan? klinkt zijn stemmetje hoopvol. Los erop.

Zaterdag, beloofd! zegt ze. En voor een keer trekt ze geen gezicht als hij vraagt of hij op de Xbox mag.

Pubers in huis

Dat boontje om zijn loontje komt. En hoe! 
Te beginnen bij het begin. Want waar zij altijd gedacht had dat vooral haar dochter haar de haren ten berge zou doen rijzen, is het volgens de wetten der logica haar oudste zoon die van start gaat. 

Wie heeft dat eigenlijk uitgevonden, dat meisjes moeilijker zijn dan jongens? Het zou anders handig zijn, in haar geval. 
De hormonen gieren door zijn lijf en zijn bijna tastbaar, in alle kamers van het huisje. Zoals een balletje in een flipperkast, met hoogtes en laagtes, in een razend tempo waar geen eind aan komt.

Ze wordt niet boos, alleen een beetje krikkel. Ze ademt diep in en uit, om niet te gaan gillen, maar uiteindelijk gilt ze toch. 
Praat met hem, zegt de ex. En zorg er verdomme voor dat hij zich op zijn gemak voelt. 

Zij voelt zich een beetje zoals de emoticon met de opengesperde ogen en een streep als mond. Praten? Met een puber? Gezellig aan tafel gaan zitten met een theetje en een koekje? Ja, ja, net wat ze zelf zo graag deed, 20 jaar geleden.

Dus haalt ze een opvoedkundig boek uit de bib en legt het op de stapel naast haar bed, bovenop Spit en Coëlho en een wonderlijk boek over het lot. 

Everything happens for a reason. Ze gelooft het maar al te graag.

En ze weet maar al te goed hoe dat gaat, met getrouwde mannen.
Natuurlijk valt ze niet echt voor hem, niet meer sinds ze weet dat hij niet is wie hij beweerde te zijn; een happy, vrijgevochten SINGLE.

Want daar barst het dus van, op die datingsites. Van zulks volk. 
Om te lachen is het uiteraard. Maar de grappige berichtjes worden ontboezemingen, een vertrouwelijk onderonsje en daar, precies dáár, heb je de poppen aan het dansen. 

Natuurlijk is het spannend en snapt dat nieuwtje zo veel beter wat je voelt dan die saaie sok naast je, die ' avonds om negen uur uitgeput in slaap valt, met nog wat babyspuug op haar schouder en uitgelopen mascara onder haar linkeroog.

Maar het is spelen met vuur en voor je het weet ben je verbrand. Of fikt je hele hebben en houden af en blijft er niks meer over.