On an idle Tuesday morning, of een woensdag, dat kan ook, krijg ik een Whatsappje, dat ik geen twee, maar drie keer moet lezen vooraleer de afschuwelijke waarheid tot me doordringt.
'Zwaargewond' staat erin. Een woord dat je doorgaans in foute kranten leest en dat niks maar dan ook niks met je grote broer te maken heeft.
De broer die amper twee weken ervoor nog springlevend in je keuken zat, te lachen om niks met een van zijn neefjes op schoot. Net toen stelde ik hem mijn nieuw lief voor, de eerste man in mijn leven die oprecht zijn zegen kreeg.
Ik wist niet dat ook zulk verdriet in golven komt, soms verwaarloosbaar en andere keren zo overweldigend dat je er bijna in verdrinkt.
Ups en downs, afschuwelijk bange momenten en dan stilaan wat beter nieuws. Nieuws waardoor er af en toe zelfs een grapje gemaakt mag worden.
Oude foto's worden bovengehaald, herinneringen opgehaald en soms houdt iedereen tegelijkertijd gespannen de adem in om gelukkig telkens weer opgelucht uit te kunnen blazen.
Met versnipperde nieuwsberichten uit Frankrijk maakt eenieder zijn eigen verhaal, maar stiekem hopen we allemaal hetzelfde, dat onze broere, nonkel, zoon of vriend, snel weer zijn oude, gekke zelf mag zijn.
