Nonkel E II

Mijn vorige post is een beetje onnozel, want nee, hij zal nooit meer dezelfde zijn. Ooit las ik de tip dat je net dat moet neerschrijven waar je bang voor bent. Dus... ik ben bang voor wat het worden zal. Bang voor te veel of net veel te weinig aandacht. 

Misschien is dit de kern van ons bestaan, voelen wat het is om familie te hebben en voelen wat het is als er iemand van die familie je bijna ontglipt. In een vingerknip, alsof het niets is. Op de verkeerde plek, op het verkeerde moment.

Misschien durf ik niet te vertrekken omdat ik mijn liefjes hier niet wil achterlaten. Of omdat ik bang ben dat onze ontmoeting niet zo filmisch zal zijn als in mijn dromen. Misschien wil ik niet dat hij boos is, depressief of gewoon triest. 

Al zijn dit de dingen des levens waar je gewoon boos, depressief of triest om mag zijn.
We hadden zóveel geweldige momenten, van toen ik nog een ukje was, tot ik hem constant achtervolgde als zesjarige in complete adoratie, achterop op de motor, naar obscure cafeetjes, met nog obscuurdere middelen en zijn eeuwige beschermende reflex.

Dit is het leven. Dankbaar zijn om wat we hebben. Niet voortdurend verlangen naar wat niet is. Pollekes kussen om zo veel schoons, dat in een mum van tijd verdwenen kan zijn. Vasthouden aan is de boodschap niet , koesteren, genieten en dankbaar zijn. Dat is onze plicht. Elke dag opnieuw. 

Nonkel E

On an idle Tuesday morning, of een woensdag, dat kan ook, krijg ik een Whatsappje, dat ik geen twee, maar drie keer moet lezen vooraleer de afschuwelijke waarheid tot me doordringt.

'Zwaargewond' staat erin. Een woord dat je doorgaans in foute kranten leest en dat niks maar dan ook niks met je grote broer te maken heeft. 

De broer die amper twee weken ervoor nog springlevend in je keuken zat, te lachen om niks met een van zijn neefjes op schoot. Net toen stelde ik hem mijn nieuw lief voor, de eerste man in mijn leven die oprecht zijn zegen kreeg. 

Ik wist niet dat ook zulk verdriet in golven komt, soms verwaarloosbaar en andere keren zo overweldigend dat je er bijna in verdrinkt. 

Ups en downs, afschuwelijk bange momenten en dan stilaan wat beter nieuws. Nieuws waardoor er af en toe zelfs een grapje gemaakt mag worden. 

Oude foto's worden bovengehaald, herinneringen opgehaald en soms houdt iedereen tegelijkertijd gespannen de adem in om gelukkig telkens weer opgelucht uit te kunnen blazen. 

Met versnipperde nieuwsberichten uit Frankrijk maakt eenieder zijn eigen verhaal, maar stiekem hopen we allemaal hetzelfde, dat onze broere, nonkel, zoon of vriend, snel weer zijn oude, gekke zelf mag zijn. 

Bretagne

Dapper heet dat dan , om met je kroost, of toch 80 % ervan 850 kilometer zuidelijker te rijden in een bolide die niet volledig strookt met je groene gedachte. Vol goede moed, geïnjecteerd met een overdosis cafeïne en je bagage op een uurtje bij elkaar gescharreld en ingeladen. Maar eens daar, in dat huisje aan zee, komen de traantjes, van te weinig slaap en te veel afstand tussen jou en je liefste.
Pizza in een antieke oven, waarvan de gebruiksaanwijzing je niet helemaal duidelijk is, maar lekker is het alleszins en het brengt je ook wat dichter bij het moment dat je in een zacht bed kan duiken en de vermoeidheid in een hoekje wordt geduwd en  vervangen door een fris gemoed de dag nadien.
Het plekje naast me is iets te leeg en ik tel stiekem af tot dinsdag. Hoog bezoek, hartkloppingen en nog altijd kippenvel, van dat meneertje met zijn dromerig accent en zijn armen waarin ik zo veel beter slapen kan. 

Z O M E R

Misschien is het een beetje te veel van het goede, wanneer je dagelijks in niemendalletjes kan rondhuppelen op het hipste festival ter wereld, zomaar bij jou thuis in de tuin of op een verlaten strand op een plek met weinig hoogbouw en geen nood aan matuvu.
Roseetjes op verscholen terrassen,
sterrenhemels bij minstens 25 graden en je draai niet kunnen vinden in bed omdat je blijft plakken aan je lief, zelfs na een ijskoude douche en een ijshoorntje of drie als dessert.
Het weerbericht wordt net zo eentonig als de staalblauwe hemel. Iedereen snakt naar verfrissing, maar is tegelijkertijd stiekem blij met die zomer sinds april, die rechtstreeks uit de boekjes lijkt te komen, slechts vaag verstoord door een enkele verdwaalde onweersbui, niet meer dan wat dubieus gedonder en regendruppels die te tellen zijn op één hand.
Alles gaat trager, het voelt net zoals vroeger, toen we nog kinderen waren en niks anders aan ons hoofd hadden dan de eindeloze zomerdagen door te komen.
Uitwaaien aan zee, je spiksplinternieuwe Bluetooth oortjes verliezen op het strand van Zeebrugge en toch volmaakt gelukkig zijn. Het kan...

Dossin

Het is niet zo moeilijk om verhalen te verzinnen. Ze borrelen op uit het schrille contrast tussen de blonde krullen van het jongste nichtje en de honderden foto's van donkerogige kinderen die al lang dood zijn maar ons nog steeds herinneren aan een van de meest gruwelijke periodes uit onze geschiedenis.
In fijne penstreken en haatdragende slogans wordt een beeld geschetst van 'den oorlog'.

Het blijft moeilijk om je er iets bij voor te stellen, als je in goed gezelschap in een licht en clean gebouw vier verdiepingen zinloze ellende door je strot geramd krijgt.
Het uitzicht over de stad is spectaculair en verzacht de krop in de keel, samen met het vrolijke geschater van het nichtje dat gelukkig nog niks meekrijgt van de vreselijke taferelen en het manifeste onbegrip van de mens ten opzichte van zijn medemens.

Het ligt ver achter ons en is bijna onvoorstelbaar, nu, we hebben immers onze les geleerd, toch?
Ondenkbaar dat we ooit weer in zo'n uitzichtloze tristesse zullen belanden; we weten immers dat ieder mensenleven precies evenveel waard is en totaal ongeschikt als offer voor een hoger doel, dat nota bene slechts enkelen ten goede komt.

Of moet ik de krant nog eens lezen en besluiten dat de geschiedenis zich onvermijdelijk herhaalt, verder van ons bed misschien, maar nog steeds even gewelddadig en niets ontziend. Met telkens andere machtswellustelingen aan het roer die zonder blikken of blozen over lijken gaan. Maar zolang het niet over ons lijk is, deert het ons bijzonder weinig en draaien we maar door. Op zoek naar ons geluk, waar zoveel anderen zelfs niet meer van kunnen dromen.

Mijn lief...

En plots was daar... de liefde, die aan kwam waaien op een druilerige winteravond, op een nat en koud perron, net voor het nieuwe jaar haar intrede deed.

Geen betere setting voor de aanvang van een romance dan een oerdegelijk Belgisch station, met op de achtergrond het gesteun en gesis van de laatste trein die echt wel bijna zou vertrekken.

De eerste kus, uiterst behoedzaam, omdat ik intussen weet wat er allemaal fout kan gaan, ik ben immers geen zestien meer en heb het allemaal al eens gezien. Dat dacht ik tenminste, want wat is het dit keer ánders, dan al die vorige keren, wellicht slechts lesjes tot ik't mijne goed geleerd had. 

Zachter werd ik ervan en misschien zelfs wat geduldiger. Hoewel... Misschien is het niet netjes om zo te stoefen met mijn lief, en 't feit dat ik elke dag opnieuw overdonderd word door zo veel schoons. Ik was het alleszins vergeten, hoe het voelt als het echt écht aan is en uw oren gaan suizen van dat verpletterende gevoel van gelukzaligheid. 

Bon. Het kan dus. Echt. En ik wens het iedereen toe. Want met twee is't zo veel fijner dan alleen. Daar kan geen happy single status tegen op.