donderdag 21 september 2017

Herfst

Ik koop een nieuwe trui. Niet tweedehands, niet afgeprijsd, geen koopje, helemaal nieuw. Dat moet eeuwen geleden zijn. Baksteenrood. Kort en wollig. Laat de herfst maar komen! Om eerlijk te zijn liever niet, maar het is helaas niet iets waar we vat op hebben. Zeker nu niet met al die klimaatveranderingen.

Een vriendin aan de lijn. Ik hoor haar stampvoeten als ze zich wanhopig afvraagt waarom er geen leuke man is die met haar op weekend wil. Naar een stad waar het nog volop zomert en de avonden zwoel en warm zijn. 'Omdat die niet bestaan?' opper ik voorzichtig. Maar uiteraard is dat niet waar en het is ook totaal niet het antwoord waarop ze zit te wachten.

Ik zoek op wat het betekent als je over kanaries droomt. Nu ja, het is niet echt dromen, zelfs geen dagdromen. Om een of andere reden moet ik gewoon voortdurend aan kanaries denken.
De betekenis valt mee. Iets met geluk en harmonie en dat voelt ook wel zo aan, de laatste tijd.

Eindelijk werk ik in een ziekenhuis. Geen idee waarom het me zo blij maakt. Misschien omdat het lang geleden is dat ik iets bereikt heb wat ik echt heel graag wilde. Misschien is het zelfs de eerste keer dat zoiets überhaupt gebeurt. Dus fiets ik vol goede moed naar het werk en helemaal voldaan weer naar huis. Onderweg overvallen door een appelflauwte omdat ik vergeet om voldoende hapjes mee te nemen.

Door mijn werk zie ik heel veel pasfoto 's. En nooit iemand die blij is met zijn foto. Omdat wij van vadertje staat niet meer mogen lachen op dat prentje. Nu vraag ik u welk percentage van de bevolking er in werkelijkheid met zo'n zuur bakkes door het leven gaat. Ik haal alvast niet met trots de pasfotootjes van mijn vijf boeventronies uit mijn portefeuille. Werkelijk angstaanjagend. Iets om over na te denken.