Dossin

Het is niet zo moeilijk om verhalen te verzinnen. Ze borrelen op uit het schrille contrast tussen de blonde krullen van het jongste nichtje en de honderden foto's van donkerogige kinderen die al lang dood zijn maar ons nog steeds herinneren aan een van de meest gruwelijke periodes uit onze geschiedenis.
In fijne penstreken en haatdragende slogans wordt een beeld geschetst van 'den oorlog'.

Het blijft moeilijk om je er iets bij voor te stellen, als je in goed gezelschap in een licht en clean gebouw vier verdiepingen zinloze ellende door je strot geramd krijgt.
Het uitzicht over de stad is spectaculair en verzacht de krop in de keel, samen met het vrolijke geschater van het nichtje dat gelukkig nog niks meekrijgt van de vreselijke taferelen en het manifeste onbegrip van de mens ten opzichte van zijn medemens.

Het ligt ver achter ons en is bijna onvoorstelbaar, nu, we hebben immers onze les geleerd, toch?
Ondenkbaar dat we ooit weer in zo'n uitzichtloze tristesse zullen belanden; we weten immers dat ieder mensenleven precies evenveel waard is en totaal ongeschikt als offer voor een hoger doel, dat nota bene slechts enkelen ten goede komt.

Of moet ik de krant nog eens lezen en besluiten dat de geschiedenis zich onvermijdelijk herhaalt, verder van ons bed misschien, maar nog steeds even gewelddadig en niets ontziend. Met telkens andere machtswellustelingen aan het roer die zonder blikken of blozen over lijken gaan. Maar zolang het niet over ons lijk is, deert het ons bijzonder weinig en draaien we maar door. Op zoek naar ons geluk, waar zoveel anderen zelfs niet meer van kunnen dromen.

Mijn lief...

En plots was daar... de liefde, die aan kwam waaien op een druilerige winteravond, op een nat en koud perron, net voor het nieuwe jaar haar intrede deed.

Geen betere setting voor de aanvang van een romance dan een oerdegelijk Belgisch station, met op de achtergrond het gesteun en gesis van de laatste trein die echt wel bijna zou vertrekken.

De eerste kus, uiterst behoedzaam, omdat ik intussen weet wat er allemaal fout kan gaan, ik ben immers geen zestien meer en heb het allemaal al eens gezien. Dat dacht ik tenminste, want wat is het dit keer ánders, dan al die vorige keren, wellicht slechts lesjes tot ik't mijne goed geleerd had. 

Zachter werd ik ervan en misschien zelfs wat geduldiger. Hoewel... Misschien is het niet netjes om zo te stoefen met mijn lief, en 't feit dat ik elke dag opnieuw overdonderd word door zo veel schoons. Ik was het alleszins vergeten, hoe het voelt als het echt écht aan is en uw oren gaan suizen van dat verpletterende gevoel van gelukzaligheid. 

Bon. Het kan dus. Echt. En ik wens het iedereen toe. Want met twee is't zo veel fijner dan alleen. Daar kan geen happy single status tegen op.