Stilaan kan ze het zelf; meubels in- en uit elkaar vijzen, twee verdiepingen hoog sleuren, tot alles precies staat zoals zij het wil. Er zijn massa's bedden, voor de kindertjes en voor hun vriendjes. En haar eigen bed, het enige waar ze echt goed in slaapt. Niet bijster veel, net wat nodig is om de dagen door te komen.
Ze vijst, klopt, hamert en sleurt, gaat op haar eentje naar het containerpark en gooit alles wat overbodig is in de enorme containers. Warm krijgt ze het ervan en ook een opgeruimd huis. Ze verft. Totaal niet secuur, maar het is witter en lichter dan voorheen en als ze te veel morst op de klinken en de lichtschakelaars, verft ze die maar meteen mee. Het heeft iets artistiek, vindt ze. Al had ze het er ook allemaal af kunnen halen, voor ze begon.
Ze pompt de banden op van de kinderfietsjes en spit de tuin om, vervangt de lampen en probeert ondertussen nog de kindertjes op te voeden.
Soms is ze zo moe dat ze niet meer kan nadenken en amper gelooft dat ze ooit weer fit zal zijn. Maar ze leert dat wat vandaag niet lukt, ook best morgen kan en desnoods zelfs volgend jaar.Soms wringt het. Dat er niemand is om tegenaan te hangen, die het even overneemt als het haar allemaal te veel wordt. Iemand die zegt dat ze er stunning uitziet, in haar jurk. Want ze kan best veel, maar dát zou een beetje raar klinken, zo tegen zichzelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten