vrijdag 3 juli 2020

Vakantie in tijden van corona

Dit is vakantie in eigen land. Alle dagen op pad. Drie dagen zijn er intussen verstreken en we hebben de tijd van ons leven. Ik heb gemerkt dat ik niet echt veel schrijf als ik een lief  heb (uitgezonderd ellenlange liefdesbrieven) en deze keer schreef ik ook niet toen ik het allerergste liefdesverdriet van mijn leven had. Maar dat lijkt liefdesverdriet altijd te zijn, op het moment zelf. Tot het voorbij is en de persoon in kwestie opeens niet meer zo hemeltergend onbereikbaar en allesomvattend is. Wat me deze keer onder andere geholpen heeft, is het boek 'Elf minuten' van Paulo Coelho. 'Onder andere' zeg ik wel, er was nog heel wat meer voor nodig om de wereld weer een zuurstokroze plaatje te maken.

Wat een paar goede crisissen al niet teweeg kunnen brengen; bijna een diploma, nog één jaar te gaan, enorm veel bijgeleerd - weeral, straks word ik nog slim én verslaafd aan liefdebreuken (not)- én een nieuw appartement. In Antwerpen, godbetert. Wie had dat kunnen denken, ik niet alleszins.

Maar bon, ik ben al verschillende malen de buurt gaan verkennen, met en zonder kroost, en het bevalt me daar ten zeerste. Het appartement is wondermooi en ik ben er ontegensprekelijk buitengewoon blij mee. 

Barretjes in de buurt die een bezoekje waard zijn:

Bar Oscar: zeer vriendelijke man, verfrissende gemberlimonade en een fijn terrasje.

Viggo's: hier dronk ik voor de eerste keer in mijn leven slow brewed coffee. Hip en bovendien ook zeer smaakvol.

Ietsje verderop Bar Bob: no nonsens plek met prima koffie en een zalig bros koekje, precies zoals het hoort.

Als je met de kindjes op stap gaat, is Park Spoor Noord een heerlijke plek. Wij genoten van een drankje op het bijzonder stijlvolle terras van Gå Nord. De homemade icetea is niet 
te versmaden en alle frisdranken worden opgediend in prachtige glazen. Er zijn ook fijne toiletten. (Vind ik heel belangrijk, zeker nu we verplicht zijn voortdurend onze handjes te wassen. De obers zijn hier bovendien lief voor kindjes. Nóg een pluspunt!

Toen we huiswaarts keerden, gingen we langs bij Si Bon, een Libanees (afhaal)restaurant, waar het ons heel moeilijk viel om te kiezen tussen al die smakelijk uitziende schotels. Wat we uiteindelijk mee naar huis namen, kon werkelijk al onze gezinsleden bekoren. Daar zien ze ons zeker nog terug!


dinsdag 5 februari 2019

De bosbrosser

'Schrijf eens iets over mij.' 

Ik was een tikje verbouwereerd, toch ook enigzins geflatteerd, want ze had alles gelezen en ze vond het 'jaja, goe, goe..' Ik krijg soms uitslag van die sms-taal van de jeugd, maar als er een compliment in vervat zit, doet het deugd. Willen of niet. 

Plots gaat ze shoppen, heeft ze het over de namen die ze haar kinderen zal geven en haalt ze schitterende punten op school, in een richting waar ik eerst niet voor te vinden was, al ben ik nu zó blij dat ze haar hart heeft mogen volgen. 

Ze wil mijn muts lenen en trekt al eens een truitje uit mijn kleerkast en ik kan alleen maar denken dat het toch niet zo erg gesteld zal zijn met mijn moekes-gehalte. Op haar tippen is ze net iets groter dan ik en het zou me niet verbazen dat ze elke avond voor de spiegel rek- en strekoefeningen doet, net voor ze gaat slapen, om zo snel mogelijk luidkeels te kunnen verkondigen dat ze nu toch écht wel groter is dan ik. 


Ze wil mee gaan bosbrossen, maar een test van Frans, waar ze ook nog eens bijzonder goed op scoort, houdt haar tegen. Toch gun ik het haar zo, om deel uit te maken van een verontwaardigde, betrokken, bezonnen jeugd, met hun eigen mini-revolutie, hopelijk met maximale gevolgen. 

Als ze weet waarover het gaat, mag ze zeker mee naar Brussel, met een groot spandoek waar haar eindeloze creativiteit in alle kleuren van de regenboog vanaf spat. Ik gun het haar zo, om boos te zijn op het systeem en het met een knipoog, al gibberend en giechelend, samen met haar vriendinnen, aan de hele wereld duidelijk te maken. 

Een Greta zal ze misschien niet worden, daarvoor is haar Antwerpse tongval te groot en haar hartje misschien nog wat te klein, maar moedig en bekommerd is ze alleszins en dat alleen al is mijn moederhart zo ontzettend veel waard.

vrijdag 2 november 2018

Nonkel E II

Mijn vorige post is een beetje onnozel, want nee, hij zal nooit meer dezelfde zijn. Ooit las ik de tip dat je net dat moet neerschrijven waar je bang voor bent. Dus... ik ben bang voor wat het worden zal. Bang voor te veel of net veel te weinig aandacht. 

Misschien is dit de kern van ons bestaan, voelen wat het is om familie te hebben en voelen wat het is als er iemand van die familie je bijna ontglipt. In een vingerknip, alsof het niets is. Op de verkeerde plek, op het verkeerde moment.

Misschien durf ik niet te vertrekken omdat ik mijn liefjes hier niet wil achterlaten. Of omdat ik bang ben dat onze ontmoeting niet zo filmisch zal zijn als in mijn dromen. Misschien wil ik niet dat hij boos is, depressief of gewoon triest. 

Al zijn dit de dingen des levens waar je gewoon boos, depressief of triest om mag zijn.
We hadden zóveel geweldige momenten, van toen ik nog een ukje was, tot ik hem constant achtervolgde als zesjarige in complete adoratie, achterop op de motor, naar obscure cafeetjes, met nog obscuurdere middelen en zijn eeuwige beschermende reflex.

Dit is het leven. Dankbaar zijn om wat we hebben. Niet voortdurend verlangen naar wat niet is. Pollekes kussen om zo veel schoons, dat in een mum van tijd verdwenen kan zijn. Vasthouden aan is de boodschap niet , koesteren, genieten en dankbaar zijn. Dat is onze plicht. Elke dag opnieuw.