Parijs

Soms moet je dingen op je eentje doen. Naar het concert van je favoriete band gaan, bijvoorbeeld. Hyphen Hyphen, je kent hen wel , frisse electropop uit Parijs, mét diepgang. 
En waar kan je hen beter zien dan in, juist ja, Parijs. Tussen haakjes, dat verkeer, what the f*ck. Om in je broek van te plassen (maar dat deed ik niet, écht niet) 
Goed, eenmaal gearriveerd verliep het best vlotjes. Loungy feestje, bubbels, (terwijl ik aan meerdere mensen beloofd had om eraf te blijven, met de terugrit in het achterhoofd) en mensjes kijken. Echt, als je een knap lief zoekt, hier is't te doen. Net een catwalk. 

Bon, stond ik daar wat te muurbloemen, tot de deuren opengingen van zo ongeveer het beste concert ooit. Wist ik meteen weer waarom ik in godsnaam in mijn auto was gestapt voor een ritje van 300 km. Op een doordeweekse dag in november. Jaja.

Voetnoot (of een ode aan mijn vriendin)
want zij weet wel waarom ik naar Parijs ging, op mijn eentje, lekker hip. 

Voor alle duidelijkheid; je kan ALLES op je eentje, daar ben ik van overtuigd, maar of het nu altijd even gezellig is? Ik ben een beetje op de vlucht voor alles wat naar doorsnee neigt, dus plan ik mijn agenda overvol met uitjes allerhande. 
Ik blijf erbij dat het concert steengoed was, maar ik stond daar wel te snikken op 'Just need your love' en iets daarvoor op een druk kruispunt, toen ik mijn laatste pak dinokoekjes aan een bedelende vrouw met een peuter op haar arm gaf.

Veertien maanden single en dat is niet eens lang, natuurlijk, maar ik ben het stilaan beu om bij hoog en bij laag te beweren dat het altijd supercool is en dat ik nooit nog een man wil. En tegen de mannen in kwestie dat het me niks kan schelen of ze nu wel of niet cancelen, bellen, mailen of ook maar enige aandacht besteden aan mijn bestaan.

Hallo, natuurlijk kan het me wat schelen, maar we zijn er met z'n allen in geslaagd om de spelregels zo ver te drijven dat je net het tegenovergestelde moet zeggen en doen van wat je in je diepste binnenste voelt.

(Aan de stelletjes die dit lezen; blijf lekker bij elkaar, single zijn is ZO INGEWIKKELD)


Dus hang ik aan de telefoon met the Man of my Life en knik instemmend als hij zegt dat hij het druk heeft. Tuurlijk, ik ook, maakt niet uit ... Ik heb nog 450 feestjes, etentjes, recepties en bijeenkomsten in het vooruitzicht, zeg ik nog. Terwijl ik eigenlijk gewoon het liefst languit in de zetel met mijn hoofd in zijn schoot voor tv zou willen hangen. Maar hey, hoe uncool is dat ?