Het meisje hield haar adem in en toch gebeurde het gewoon. Kerst.
Feest. Ze reed in een rotvaart van de bergen weer naar het huisje. De kindertjes waren uitgelaten. Het leek wel lente. De zon scheen veel te hard en het was uitzonderlijk zacht voor de tijd van het jaar.
De eerste keer. Zonder hem. Ze bedacht dat er nog vaak eerste keren zouden zijn. Al die dingetjes, die zoveel fijner zijn als je ze deelt...
De eerste sneeuw, melktandjes die uitvallen, kindertjes die plots kunnen fietsen...Verjaardagen, feestjes, eindes en telkens weer een nieuw begin.
Toch was het een fijne kerst. Het huis was helemaal vol, en het meisje voelde zich vrolijk en een beetje wollig.
Ze was helemaal niet alleen, ze had haar prachtige kindertjes, die ook leuk waren zonder een perfect uitgekiende feestoutfit... Haar gekke schoonzusjes met hun ongezouten mening.
Nog niet zo lang geleden had ze gedacht dat ze nooit meer zou kunnen lachen, zeker niet met grapjes over haar vent, maar kijk, het was gebeurd en ze werd er niet meer triest van.
Ze kreeg één kerstwens waar haar hart een tel van oversloeg en toen was het voorbij. Ze ging op haar eentje naar haar huisje en zag dat het volle maan was. Net op kerst. Hoe schoon is dat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten