Buurvrouw

Op een keer, toen ze zat te wachten op haar vent, die maar niet kwam opdagen, ging het meisje midden in de nacht op de stoep zitten. Haar hart bonkte in haar keel en ze bleef maar geloven dat het allemaal niet zo erg was als het leek. Ze wachtte en wachtte en kreeg het steenkoud, in haar veel te dunne truitje dat niet bestand was tegen de kille oktobernacht.

Aan de overkant van de straat stond een buurvrouw de planten op de vensterbank te gieten. Het meisje had de buurvrouw altijd al bijzonder gevonden. Ze straalde kracht en wijsheid uit, maar nooit eerder had het meisje de moed gevonden om de vrouw aan te spreken. 

Helemaal verdoofd van verdriet en wanhoop, liep ze naar de buurvrouw toe. Die leidde haar naar binnen en het meisje deed haar verhaal. Over haar vent, de kindertjes, hun huisje, hun leven, en hoe dat plots allemaal op de helling was komen te staan. 

De buurvrouw knikte, schonk een kopje thee en liet het meisje uithuilen.

Een heel pakje zakdoekjes had het meisje tot piepkleine pluisjes gepulkt. De buurvrouw zei dat het best goed kon komen. Dat de vent wel zou bijdraaien. Dat niemand zomaar alles achter kan laten en elders opnieuw beginnen. Het meisje knikte. Ze wou het zo graag geloven. 

In de dagen en weken die volgden, bleek dat het onvoorstelbare best wél kon en dat de kloof die tussen haar en haar vent gaapte, stilaan onoverbrugbaar werd. Wat ze ook deed, wat ze ook zei, ze was hem kwijt en daar kon ze niets aan veranderen.

Maar het meisje had nu wel de buurvrouw, die daar al jaren woonde, maar nooit zo dichtbij. Ze aten samen taartjes, muizenhapjes weliswaar, ze dronken thee en bedachten plannen voor een mooiere toekomst. Af en toe kon het meisje weer lachen en zelfs geloven dat het beter zou worden. Af en toe, want vaak waren de dagen nog grijs en de nachten eindeloos. Zelfs onder alle winter- en zomerdonsdekens bij elkaar, had het meisje het nog altijd steen- en steenkoud. En toch zei de buurvrouw dat het meisje helemaal op haar eentje gelukkig zou moeten worden, zonder dat iemand haar daar bij hielp. En ze was lang niet de enige die dat zei. Maar dat zou pas later blijken.