Mijn lief...

En plots was daar... de liefde, die aan kwam waaien op een druilerige winteravond, op een nat en koud perron, net voor het nieuwe jaar haar intrede deed.

Geen betere setting voor de aanvang van een romance dan een oerdegelijk Belgisch station, met op de achtergrond het gesteun en gesis van de laatste trein die echt wel bijna zou vertrekken.

De eerste kus, uiterst behoedzaam, omdat ik intussen weet wat er allemaal fout kan gaan, ik ben immers geen zestien meer en heb het allemaal al eens gezien. Dat dacht ik tenminste, want wat is het dit keer ánders, dan al die vorige keren, wellicht slechts lesjes tot ik't mijne goed geleerd had. 

Zachter werd ik ervan en misschien zelfs wat geduldiger. Hoewel... Misschien is het niet netjes om zo te stoefen met mijn lief, en 't feit dat ik elke dag opnieuw overdonderd word door zo veel schoons. Ik was het alleszins vergeten, hoe het voelt als het echt écht aan is en uw oren gaan suizen van dat verpletterende gevoel van gelukzaligheid. 

Bon. Het kan dus. Echt. En ik wens het iedereen toe. Want met twee is't zo veel fijner dan alleen. Daar kan geen happy single status tegen op. 

Herfst

Ik koop een nieuwe trui. Niet tweedehands, niet afgeprijsd, geen koopje, helemaal nieuw. Dat moet eeuwen geleden zijn. Baksteenrood. Kort en wollig. Laat de herfst maar komen! Om eerlijk te zijn liever niet, maar het is helaas niet iets waar we vat op hebben. Zeker nu niet met al die klimaatveranderingen.

Een vriendin aan de lijn. Ik hoor haar stampvoeten als ze zich wanhopig afvraagt waarom er geen leuke man is die met haar op weekend wil. Naar een stad waar het nog volop zomert en de avonden zwoel en warm zijn. 'Omdat die niet bestaan?' opper ik voorzichtig. Maar uiteraard is dat niet waar en het is ook totaal niet het antwoord waarop ze zit te wachten.

Ik zoek op wat het betekent als je over kanaries droomt. Nu ja, het is niet echt dromen, zelfs geen dagdromen. Om een of andere reden moet ik gewoon voortdurend aan kanaries denken.
De betekenis valt mee. Iets met geluk en harmonie en dat voelt ook wel zo aan, de laatste tijd.

Eindelijk werk ik in een ziekenhuis. Geen idee waarom het me zo blij maakt. Misschien omdat het lang geleden is dat ik iets bereikt heb wat ik echt heel graag wilde. Misschien is het zelfs de eerste keer dat zoiets überhaupt gebeurt. Dus fiets ik vol goede moed naar het werk en helemaal voldaan weer naar huis. Onderweg overvallen door een appelflauwte omdat ik vergeet om voldoende hapjes mee te nemen.

Door mijn werk zie ik heel veel pasfoto 's. En nooit iemand die blij is met zijn foto. Omdat wij van vadertje staat niet meer mogen lachen op dat prentje. Nu vraag ik u welk percentage van de bevolking er in werkelijkheid met zo'n zuur bakkes door het leven gaat. Ik haal alvast niet met trots de pasfotootjes van mijn vijf boeventronies uit mijn portefeuille. Werkelijk angstaanjagend. Iets om over na te denken.

Oeps

Alles komt goed. Het is mijn leuze en het klopt ook wel. Omdat ik quasi elk gesprek afsluit met die drie woorden, laat mijn collegaatje het op mijn grafsteen printen. (tegen de tijd dat ik ga, kan dat ongetwijfeld, zo'n geprinte grafsteen)
Soms heb ik het gevoel dat ik niks meer te vertellen heb, nu alles goed gaat, maar dat heb ik juist wel.

Uit de mottigste ervaringen komen de helderste inzichten, zo blijkt.
Eigenlijk heb ik wel nog iets te zeggen. Iets pietluttig, waar ik me eigenlijk voor schaam. Maar omdat ik  'fuck fake' zo hoog in het vaandel draag, kom ik uit de kast:
Ik ben fan van Justin Bieber. (Nee, zo erg is het niet)

LUIZEN
Het moet me van het hart, omdat die rotbeesten de grondvesten binnen onze familie serieus deden daveren. De lieve familie expat kwam bij ons op bezoek en ik was keifier dat ik weer mijn optimistische zelve was, maar de indoneesjes waren vooral bang om voor de derde keer het foute souvenir bij uitstek weer mee naar huis te nemen. Luizen dus. 

Regelmatig krijgt mijn kroost een luizenalert-nota mee naar huis (ja, begin al maar te krabben) en dan word ik dus verondersteld om al mijn linnen te wassen en hun hoofden te ontsmetten met de meest chemische shampoos waarvan de geur je al in hogere sferen brengt nog voor je het flesje geopend hebt. Of met azijn, balsem, watten, gaasjes en weet ik wat nog allemaal. Maar Dat Helpt Dus NIET!

Hier toch niet. Wel bij de kleintjes, wiens hoofd ik al eens met de tondeuse kan bewerken, maar niet bij mijn schattige dochter wiens lange haren haar heiliger zijn dan al haar andere spullen bij elkaar.
Dus dat kind heur haar zit vol met neten, die dood zijn, dat wel, maar ze blijven netjes zitten waar we ze NIET willen hebben; in haar zwierige haren en daarmee in de buurt van vele andere kapseltjes.

Toen mijn bezorgde broer erover begon, had ik zin om te beginnen gillen, want ik moet niet alleen vechten tegen die vervelende, nutteloze snertluizen, maar ook tegen mijn puberdochter die nog liever drie wortelkanaalbehandelingen achter elkaar ondergaat dan een fris coupke te laten snijden bij de kapper. 

Tot zover. Mijn ontboezeming. Ik weet dat mijn kroost een aanzienlijk percentage van de rupelstreekse jeugd vertegenwoordigt, maar het kan toch niet dat zij als enigen de luizenpopulatie hier in stand houden? Dus GRAAG uw tips en advies om er voor eeuwig en altijd korte metten mee te maken. En korte coupkes, dat ook.