Ik was een tikje verbouwereerd, toch ook enigzins geflatteerd, want ze had alles gelezen en ze vond het 'jaja, goe, goe..' Ik krijg soms uitslag van die sms-taal van de jeugd, maar als er een compliment in vervat zit, doet het deugd. Willen of niet.
Plots gaat ze shoppen, heeft ze het over de namen die ze haar kinderen zal geven en haalt ze schitterende punten op school, in een richting waar ik eerst niet voor te vinden was, al ben ik nu zó blij dat ze haar hart heeft mogen volgen.
Ze wil mijn muts lenen en trekt al eens een truitje uit mijn kleerkast en ik kan alleen maar denken dat het toch niet zo erg gesteld zal zijn met mijn moekes-gehalte. Op haar tippen is ze net iets groter dan ik en het zou me niet verbazen dat ze elke avond voor de spiegel rek- en strekoefeningen doet, net voor ze gaat slapen, om zo snel mogelijk luidkeels te kunnen verkondigen dat ze nu toch écht wel groter is dan ik.
Ze wil mee gaan bosbrossen, maar een test van Frans, waar ze ook nog eens bijzonder goed op scoort, houdt haar tegen. Toch gun ik het haar zo, om deel uit te maken van een verontwaardigde, betrokken, bezonnen jeugd, met hun eigen mini-revolutie, hopelijk met maximale gevolgen.
Als ze weet waarover het gaat, mag ze zeker mee naar Brussel, met een groot spandoek waar haar eindeloze creativiteit in alle kleuren van de regenboog vanaf spat. Ik gun het haar zo, om boos te zijn op het systeem en het met een knipoog, al gibberend en giechelend, samen met haar vriendinnen, aan de hele wereld duidelijk te maken.
Een Greta zal ze misschien niet worden, daarvoor is haar Antwerpse tongval te groot en haar hartje misschien nog wat te klein, maar moedig en bekommerd is ze alleszins en dat alleen al is mijn moederhart zo ontzettend veel waard.
