De bosbrosser

'Schrijf eens iets over mij.' 

Ik was een tikje verbouwereerd, toch ook enigzins geflatteerd, want ze had alles gelezen en ze vond het 'jaja, goe, goe..' Ik krijg soms uitslag van die sms-taal van de jeugd, maar als er een compliment in vervat zit, doet het deugd. Willen of niet. 

Plots gaat ze shoppen, heeft ze het over de namen die ze haar kinderen zal geven en haalt ze schitterende punten op school, in een richting waar ik eerst niet voor te vinden was, al ben ik nu zó blij dat ze haar hart heeft mogen volgen. 

Ze wil mijn muts lenen en trekt al eens een truitje uit mijn kleerkast en ik kan alleen maar denken dat het toch niet zo erg gesteld zal zijn met mijn moekes-gehalte. Op haar tippen is ze net iets groter dan ik en het zou me niet verbazen dat ze elke avond voor de spiegel rek- en strekoefeningen doet, net voor ze gaat slapen, om zo snel mogelijk luidkeels te kunnen verkondigen dat ze nu toch écht wel groter is dan ik. 

Ze wil mee gaan bosbrossen, maar een test van Frans, waar ze ook nog eens bijzonder goed op scoort, houdt haar tegen. Toch gun ik het haar zo, om deel uit te maken van een verontwaardigde, betrokken, bezonnen jeugd, met hun eigen mini-revolutie, hopelijk met maximale gevolgen. 

Als ze weet waarover het gaat, mag ze zeker mee naar Brussel, met een groot spandoek waar haar eindeloze creativiteit in alle kleuren van de regenboog vanaf spat. Ik gun het haar zo, om boos te zijn op het systeem en het met een knipoog, al gibberend en giechelend, samen met haar vriendinnen, aan de hele wereld duidelijk te maken. 

Een Greta zal ze misschien niet worden, daarvoor is haar Antwerpse tongval te groot en haar hartje misschien nog wat te klein, maar moedig en bekommerd is ze alleszins en dat alleen al is mijn moederhart zo ontzettend veel waard.

Nonkel E II

Mijn vorige post is een beetje onnozel, want nee, hij zal nooit meer dezelfde zijn. Ooit las ik de tip dat je net dat moet neerschrijven waar je bang voor bent. Dus... ik ben bang voor wat het worden zal. Bang voor te veel of net veel te weinig aandacht. 

Misschien is dit de kern van ons bestaan, voelen wat het is om familie te hebben en voelen wat het is als er iemand van die familie je bijna ontglipt. In een vingerknip, alsof het niets is. Op de verkeerde plek, op het verkeerde moment.

Misschien durf ik niet te vertrekken omdat ik mijn liefjes hier niet wil achterlaten. Of omdat ik bang ben dat onze ontmoeting niet zo filmisch zal zijn als in mijn dromen. Misschien wil ik niet dat hij boos is, depressief of gewoon triest. 

Al zijn dit de dingen des levens waar je gewoon boos, depressief of triest om mag zijn.
We hadden zóveel geweldige momenten, van toen ik nog een ukje was, tot ik hem constant achtervolgde als zesjarige in complete adoratie, achterop op de motor, naar obscure cafeetjes, met nog obscuurdere middelen en zijn eeuwige beschermende reflex.

Dit is het leven. Dankbaar zijn om wat we hebben. Niet voortdurend verlangen naar wat niet is. Pollekes kussen om zo veel schoons, dat in een mum van tijd verdwenen kan zijn. Vasthouden aan is de boodschap niet , koesteren, genieten en dankbaar zijn. Dat is onze plicht. Elke dag opnieuw. 

Nonkel E

On an idle Tuesday morning, of een woensdag, dat kan ook, krijg ik een Whatsappje, dat ik geen twee, maar drie keer moet lezen vooraleer de afschuwelijke waarheid tot me doordringt.

'Zwaargewond' staat erin. Een woord dat je doorgaans in foute kranten leest en dat niks maar dan ook niks met je grote broer te maken heeft. 

De broer die amper twee weken ervoor nog springlevend in je keuken zat, te lachen om niks met een van zijn neefjes op schoot. Net toen stelde ik hem mijn nieuw lief voor, de eerste man in mijn leven die oprecht zijn zegen kreeg. 

Ik wist niet dat ook zulk verdriet in golven komt, soms verwaarloosbaar en andere keren zo overweldigend dat je er bijna in verdrinkt. 

Ups en downs, afschuwelijk bange momenten en dan stilaan wat beter nieuws. Nieuws waardoor er af en toe zelfs een grapje gemaakt mag worden. 

Oude foto's worden bovengehaald, herinneringen opgehaald en soms houdt iedereen tegelijkertijd gespannen de adem in om gelukkig telkens weer opgelucht uit te kunnen blazen. 

Met versnipperde nieuwsberichten uit Frankrijk maakt eenieder zijn eigen verhaal, maar stiekem hopen we allemaal hetzelfde, dat onze broere, nonkel, zoon of vriend, snel weer zijn oude, gekke zelf mag zijn.