Zon

Dus. Mijn toekomst ziet er blanco uit en er zijn zowat 84.000 mogelijkheden. Wat best veel is, ook een beetje overweldigend, maar al bij al maakt het me pokkeblij. Ik kan terug A DEM HA LEN.
Grapjes maken. Lachen. En de behoefte om me aan iets of iemand vast te klampen is volledig verdwenen. Sorry guys. 

Ik heb een miljard zelfhulpartikelen gelezen, die nota bene zomaar vanzelf op mijn dierbare facebookwall verschenen (jaja, big brother IS watching us...) en ik moet zeggen, het klopt wel. Omarm het leven en het omarmt jou. Ahum. Gooi alle ballast overboord en ja, je voelt je meteen een stuk lichter. 

Misschien is het niet zo simpel, misschien heeft de tijd eindelijk zijn werk naar behoren gedaan. Of misschien zie ik nu pas in hoe goed ik het eigenlijk heb én hoe onnozel het is om te willen voldoen  aan onmogelijke verwachtingen. Van mezelf dus he, want om echt heel eerlijk te zijn verwachten er daarbuiten niet zo heel veel mensen iets van me, behalve die vijf dan. Brood op de plank (liefst niet vergezeld van te veel groentjes), propere kleertjes en af en toe een aai over hun bol. Samen aan tafel, samen in de zetel en gewoonweg zalig nietsdoen. Zwaar onderschat, als je't mij vraagt.

De lente die het eindelijk waarmaakt, de zon die iedereen een opkikker van jewelste geeft en het besef dat 36 nu ook weer niet zo oud is. Helemaal niet eigenlijk. 
Nooit gedacht dat ik ooit in mijn leven blij zou zijn met een paar extra kilo's erbij, maar het moet gezegd, het voelt heerlijk om er niet langer bij te lopen als een garnaal met difterie. Ok, dat is overdreven, maar je begrijpt vast wat ik bedoel.

En ja, blondes have definitely more fun. Het leven is prachtig als je van jezelf houdt én gewoon vrienden zijn is ook leuk. Heel leuk zelfs. Het maakt niet uit als ik tegenover hem in het restaurant met een taai stukje jamõn de Trevélez lig te vechten of dat mijn billen door de hitte aan de leren zetels van zijn coole mini blijven plakken. Hij weet dat een half uur op dezelfde stoel meer dan lang genoeg is voor mij want dat ik daarna de onbedwingbare neiging krijg om lepels aan mijn neus te hangen of suikerklontjes naar zijn hoofd te katapulteren. Maar dat mag, want ik ben gewoon mezelf en hij is gewoon just him. En dat scheelt. Een pak.