Nonkel E

On an idle Tuesday morning, of een woensdag, dat kan ook, krijg ik een Whatsappje, dat ik geen twee, maar drie keer moet lezen vooraleer de afschuwelijke waarheid tot me doordringt.

'Zwaargewond' staat erin. Een woord dat je doorgaans in foute kranten leest en dat niks maar dan ook niks met je grote broer te maken heeft. 

De broer die amper twee weken ervoor nog springlevend in je keuken zat, te lachen om niks met een van zijn neefjes op schoot. Net toen stelde ik hem mijn nieuw lief voor, de eerste man in mijn leven die oprecht zijn zegen kreeg. 

Ik wist niet dat ook zulk verdriet in golven komt, soms verwaarloosbaar en andere keren zo overweldigend dat je er bijna in verdrinkt. 

Ups en downs, afschuwelijk bange momenten en dan stilaan wat beter nieuws. Nieuws waardoor er af en toe zelfs een grapje gemaakt mag worden. 

Oude foto's worden bovengehaald, herinneringen opgehaald en soms houdt iedereen tegelijkertijd gespannen de adem in om gelukkig telkens weer opgelucht uit te kunnen blazen. 

Met versnipperde nieuwsberichten uit Frankrijk maakt eenieder zijn eigen verhaal, maar stiekem hopen we allemaal hetzelfde, dat onze broere, nonkel, zoon of vriend, snel weer zijn oude, gekke zelf mag zijn. 

Bretagne

Dapper heet dat dan , om met je kroost, of toch 80 % ervan 850 kilometer zuidelijker te rijden in een bolide die niet volledig strookt met je groene gedachte. Vol goede moed, geïnjecteerd met een overdosis cafeïne en je bagage op een uurtje bij elkaar gescharreld en ingeladen. Maar eens daar, in dat huisje aan zee, komen de traantjes, van te weinig slaap en te veel afstand tussen jou en je liefste.
Pizza in een antieke oven, waarvan de gebruiksaanwijzing je niet helemaal duidelijk is, maar lekker is het alleszins en het brengt je ook wat dichter bij het moment dat je in een zacht bed kan duiken en de vermoeidheid in een hoekje wordt geduwd en  vervangen door een fris gemoed de dag nadien.
Het plekje naast me is iets te leeg en ik tel stiekem af tot dinsdag. Hoog bezoek, hartkloppingen en nog altijd kippenvel, van dat meneertje met zijn dromerig accent en zijn armen waarin ik zo veel beter slapen kan. 

Z O M E R

Misschien is het een beetje te veel van het goede, wanneer je dagelijks in niemendalletjes kan rondhuppelen op het hipste festival ter wereld, zomaar bij jou thuis in de tuin of op een verlaten strand op een plek met weinig hoogbouw en geen nood aan matuvu.
Roseetjes op verscholen terrassen,
sterrenhemels bij minstens 25 graden en je draai niet kunnen vinden in bed omdat je blijft plakken aan je lief, zelfs na een ijskoude douche en een ijshoorntje of drie als dessert.
Het weerbericht wordt net zo eentonig als de staalblauwe hemel. Iedereen snakt naar verfrissing, maar is tegelijkertijd stiekem blij met die zomer sinds april, die rechtstreeks uit de boekjes lijkt te komen, slechts vaag verstoord door een enkele verdwaalde onweersbui, niet meer dan wat dubieus gedonder en regendruppels die te tellen zijn op één hand.
Alles gaat trager, het voelt net zoals vroeger, toen we nog kinderen waren en niks anders aan ons hoofd hadden dan de eindeloze zomerdagen door te komen.
Uitwaaien aan zee, je spiksplinternieuwe Bluetooth oortjes verliezen op het strand van Zeebrugge en toch volmaakt gelukkig zijn. Het kan...