Mijn vorige post is een beetje onnozel, want nee, hij zal nooit meer dezelfde zijn. Ooit las ik de tip dat je net dat moet neerschrijven waar je bang voor bent. Dus... ik ben bang voor wat het worden zal. Bang voor te veel of net veel te weinig aandacht.
Misschien is dit de kern van ons bestaan, voelen wat het is om familie te hebben en voelen wat het is als er iemand van die familie je bijna ontglipt. In een vingerknip, alsof het niets is. Op de verkeerde plek, op het verkeerde moment.
Misschien durf ik niet te vertrekken omdat ik mijn liefjes hier niet wil achterlaten. Of omdat ik bang ben dat onze ontmoeting niet zo filmisch zal zijn als in mijn dromen. Misschien wil ik niet dat hij boos is, depressief of gewoon triest.
Al zijn dit de dingen des levens waar je gewoon boos, depressief of triest om mag zijn.
We hadden zóveel geweldige momenten, van toen ik nog een ukje was, tot ik hem constant achtervolgde als zesjarige in complete adoratie, achterop op de motor, naar obscure cafeetjes, met nog obscuurdere middelen en zijn eeuwige beschermende reflex.
Dit is het leven. Dankbaar zijn om wat we hebben. Niet voortdurend verlangen naar wat niet is. Pollekes kussen om zo veel schoons, dat in een mum van tijd verdwenen kan zijn. Vasthouden aan is de boodschap niet , koesteren, genieten en dankbaar zijn. Dat is onze plicht. Elke dag opnieuw.
vrijdag 2 november 2018
woensdag 17 oktober 2018
Nonkel E
On an idle Tuesday morning, of een woensdag, dat kan ook, krijg ik een Whatsappje, dat ik geen twee, maar drie keer moet lezen vooraleer de afschuwelijke waarheid tot me doordringt.
'Zwaargewond' staat erin. Een woord dat je doorgaans in foute kranten leest en dat niks maar dan ook niks met je grote broer te maken heeft.
De broer die amper twee weken ervoor nog springlevend in je keuken zat, te lachen om niks met een van zijn neefjes op schoot. Net toen stelde ik hem mijn nieuw lief voor, de eerste man in mijn leven die oprecht zijn zegen kreeg.
Ik wist niet dat ook zulk verdriet in golven komt, soms verwaarloosbaar en andere keren zo overweldigend dat je er bijna in verdrinkt.
Ups en downs, afschuwelijk bange momenten en dan stilaan wat beter nieuws. Nieuws waardoor er af en toe zelfs een grapje gemaakt mag worden.
Oude foto's worden bovengehaald, herinneringen opgehaald en soms houdt iedereen tegelijkertijd gespannen de adem in om gelukkig telkens weer opgelucht uit te kunnen blazen.
Met versnipperde nieuwsberichten uit Frankrijk maakt eenieder zijn eigen verhaal, maar stiekem hopen we allemaal hetzelfde, dat onze broere, nonkel, zoon of vriend, snel weer zijn oude, gekke zelf mag zijn.
'Zwaargewond' staat erin. Een woord dat je doorgaans in foute kranten leest en dat niks maar dan ook niks met je grote broer te maken heeft.
De broer die amper twee weken ervoor nog springlevend in je keuken zat, te lachen om niks met een van zijn neefjes op schoot. Net toen stelde ik hem mijn nieuw lief voor, de eerste man in mijn leven die oprecht zijn zegen kreeg.
Ik wist niet dat ook zulk verdriet in golven komt, soms verwaarloosbaar en andere keren zo overweldigend dat je er bijna in verdrinkt.
Ups en downs, afschuwelijk bange momenten en dan stilaan wat beter nieuws. Nieuws waardoor er af en toe zelfs een grapje gemaakt mag worden.
Oude foto's worden bovengehaald, herinneringen opgehaald en soms houdt iedereen tegelijkertijd gespannen de adem in om gelukkig telkens weer opgelucht uit te kunnen blazen.
Met versnipperde nieuwsberichten uit Frankrijk maakt eenieder zijn eigen verhaal, maar stiekem hopen we allemaal hetzelfde, dat onze broere, nonkel, zoon of vriend, snel weer zijn oude, gekke zelf mag zijn.
zaterdag 4 augustus 2018
Bretagne
Dapper heet dat dan , om met je kroost, of toch 80 % ervan 850 kilometer zuidelijker te rijden in een bolide die niet volledig strookt met je groene gedachte. Vol goede moed, geïnjecteerd met een overdosis cafeïne en je bagage op een uurtje bij elkaar gescharreld en ingeladen. Maar eens daar, in dat huisje aan zee, komen de traantjes, van te weinig slaap en te veel afstand tussen jou en je liefste.
Pizza in een antieke oven, waarvan de gebruiksaanwijzing je niet helemaal duidelijk is, maar lekker is het alleszins en het brengt je ook wat dichter bij het moment dat je in een zacht bed kan duiken en de vermoeidheid in een hoekje wordt geduwd en vervangen door een fris gemoed de dag nadien.
Het plekje naast me is iets te leeg en ik tel stiekem af tot dinsdag. Hoog bezoek, hartkloppingen en nog altijd kippenvel, van dat meneertje met zijn dromerig accent en zijn armen waarin ik zo veel beter slapen kan.
Pizza in een antieke oven, waarvan de gebruiksaanwijzing je niet helemaal duidelijk is, maar lekker is het alleszins en het brengt je ook wat dichter bij het moment dat je in een zacht bed kan duiken en de vermoeidheid in een hoekje wordt geduwd en vervangen door een fris gemoed de dag nadien.
Het plekje naast me is iets te leeg en ik tel stiekem af tot dinsdag. Hoog bezoek, hartkloppingen en nog altijd kippenvel, van dat meneertje met zijn dromerig accent en zijn armen waarin ik zo veel beter slapen kan.
Abonneren op:
Posts (Atom)