Tomorrowland

Ow, zegt ze... When she suddenly falls pretty hard down the rabbit hole. Plots zit ze daar, op een feestje, op een plek waar ze normaal nooit zou komen. Ze is een beetje misselijk van de spanning en draaierig van de rosé in plastic bekertjes.
Ze weet zo goed wat ze wil, maar krijgt het met geen mogelijkheid onder woorden.
Zo gaat het altijd. Als ze alleen is, en vooral als ze loopt of keihard fietst, bruist ze van zelfvertrouwen en borrelen de wildste plannen klaar en helder in haar blonde warhoofdje op. Dan weet ze precies hoe ze het gaat aanpakken  en exact wat ze zal zeggen. Tot het zo ver is, dan wordt ze weer die kleine, gekke Alice, met van die vragende ogen en een mond vol tanden. Een knoop in haar maag en steeds dat vreemde gesuis in haar oren.
Zo gaat het net, het ene ogenblik is ze groot, te groot voor de wereld en veel te vol van wat er allemaal mogelijk is  en iets later piepklein en hulpeloos. Alice dus.
Om half twee 's nachts leest ze een boek, waarin haar leven precies beschreven staat, van A tot Z en alles ertussenin. Maar de volgende ochtend is ze alles weer vergeten en raast ze rustig voort.

Drie dagen duikt ze onder in Wonderland. Een eindeloos feest zonder zorgen.
En dan ziet ze HEM, the married man and his beautiful wife, zoals in het liedje van Alanis, destijds.
Ze kust hem vrolijk gedag en wordt een beetje high van de feromonen, de testosteron of alleszins iets dat haar naar het hoofd stijgt. Al kan het ook aan de warmte liggen, of de blikjes bier met rum.
Ze feest met moeder en dochter en weet niet wat ze nu het leukste vindt.
Ze knuffelt met de Mexicaan, die vindt dat ze op Bambi lijkt en ze maakt - per ongeluk - zijn zonnebril stuk. Een week later is ze er nog niet goed van. Op het aanrecht in de keuken ligt het afgebroken roze oor, dat ze voor altijd bij zal houden. Of toch nog heel lang.