Verhaaltjes

Het werd maart. De lucht barstte van belofte. Het kon nog bitter koud zijn, de winter was immers niet voorbij. Hij blies rook in haar gezicht en zei ; 'Wat voor iemand ben jij eigenlijk? Denk jij nu echt dat iemand op de wereld tegemoet kan komen aan jouw hersenspinsels ? Dat er werkelijk iemand zo ver denkt als jij hoopt? Jouw verhaaltjes zijn een eigen leven gaan leiden en jij bent de protagoniste in die dwaze tragedie. Je denkt dat mensen macht over je uitoefenen, maar jij bent de enige die die macht werkelijk bezit. Omdat je overal een draai aan geeft. Zodat het plaatje perfect klopt. En ook al leer je een klein beetje je lessen, het is niet wat ik bedoel. Je treuzelt, Alice ... Waar wacht je op? Je denkt te veel na, je twijfelt, wikt en weegt... Je laat je leiden door de sterren en de maan, door je fucking horoscoop. Dat is dwaas en het gaat nergens heen. Ga naar buiten en doe, in plaats van weg te dromen in boekjes en plaatjes. Begin te leven, want straks is het te laat... Stop met achter dat witte konijn te zoeken , je zal het toch nooit vinden. Als je wil schrijven, schrijf dan. Maak er werk van. Kom er mee naar buiten. Hou op met je te verschuilen achter je kinderachtige onzekerheid. Twijfelen is niet sexy. Er zit zo veel in je, maar het komt er niet uit. Niemand gaat jou komen redden. Dat wil je niet en het is trouwens ook niet nodig.' Ze wist dat hij gelijk had. Dat ze moest springen. En geloven dat ze goed terecht zou komen.