Kerst

Het meisje hield haar adem in en toch gebeurde het gewoon. Kerst.
Feest. Ze reed in een rotvaart van de bergen weer naar het huisje. De kindertjes waren uitgelaten. Het leek wel lente. De zon scheen veel te hard  en het was uitzonderlijk zacht voor de tijd van het jaar.
De eerste keer. Zonder hem. Ze bedacht dat er nog vaak eerste keren zouden zijn. Al die dingetjes, die zoveel fijner zijn als je ze deelt...
De eerste sneeuw, melktandjes die uitvallen, kindertjes die plots kunnen fietsen...Verjaardagen, feestjes, eindes en telkens weer een nieuw begin.
Toch was het een fijne kerst. Het huis was helemaal vol, en het meisje voelde zich vrolijk en een beetje wollig.
Ze was helemaal niet alleen, ze had haar prachtige kindertjes, die ook leuk waren zonder een perfect uitgekiende feestoutfit... Haar gekke schoonzusjes met hun ongezouten mening.
Nog niet zo lang geleden had ze gedacht dat ze nooit meer zou kunnen lachen, zeker niet met grapjes over haar vent, maar kijk, het was gebeurd en ze werd er niet meer triest van.
Ze kreeg één kerstwens waar haar hart een tel van oversloeg en toen was het voorbij. Ze ging op haar eentje naar haar huisje en zag dat het volle maan was. Net op kerst. Hoe schoon is dat.

Op reis

De frisse buitenlucht, die zou haar goed doen. Ze maakte zes koffertjes, met broekjes, truitjes, laarzen, mutsen, wanten en voldoende ondergoed.
100 boekjes, 100 puzzels en 100 duploblokjes.
Ze telde haar kindjes nog eens na, duwde de hele reutemeteut in haar wagentje en ze reed naar de bergen. Nu ja, het waren geen échte bergen, maar dat wist het meisje niet, want ze had nooit erg goed opgelet bij aardrijkskunde. Jammer, anders had ze misschien geweten dat de wereld veel groter was dan haar dorp onder de kerktoren. Wie weet had ze dan , in een warm en vreemd land met een mysterieuze prins kunnen trouwen. Eentje die voor haar zou zorgen, tot het einde...
De kindertjes kibbelden en lachten om alles, het meisje zette de radio keihard en het werd een gezellige rit. Spannend was het wel,  met haar kroost naar een groot, donker bos, ver weg van de bewoonde wereld...

Wankel

Op een avond ontmoette het meisje een heel bijzondere meneer. Ze geraakten aan de praat en ze was helemaal van slag door wat hij zei. Het leek wel of de meneer dwars door haar heen kon kijken.
Hij geloofde helemaal niks van haar dappere woorden en lachte schamper om haar ongeduld. Ze kon amper staan in haar nieuwe leventje  en ze wou al zo graag rennen.
‘NEEN’ zei de meneer, wel honderd keer. 'Wat jij doet, wat jij zegt, dat KAN gewoon niet. Leer eerst maar eens gelukkig zijn, op je eentje. En geloof me, dat zal nog niet voor morgen zijn.’
Ze stampvoette, trok aan haar haren en riep heel hard dat ze al lang weer gelukkig was, dat ze echt heel sterk was, en ook heel dapper en dat ze wat er gebeurd was nu wel achter zich had gelaten.
‘Mja, zal wel..’ mompelde de meneer. En hij dacht er het zijne van.

Hij werd een beetje moe van het meisje, van haar gedram, haar gezeur en haar eeuwige stemmingswisselingen. 'Je moet niet gaan stappen, voor je deftig rechtop kan staan. Als je dat doet, zal je struikelen, en ik heb echt geen zin om je telkens weer op te rapen' zei de meneer streng.
Ze bleef verbouwereerd achter, en ook een beetje verontwaardigd. Maar de meneer dwong haar om na te denken en stilaan zag ze dat hij wel een punt had. En wat belangrijker was, ze lag niet meer als een beschadigd vogeltje in de zetel, ze stond tenminste weer recht. Wankel weliswaar, maar ze stond er wel. Misschien moest ze daar maar gewoon blij om zijn.