Dossin

Het is niet zo moeilijk om verhalen te verzinnen. Ze borrelen op uit het schrille contrast tussen de blonde krullen van het jongste nichtje en de honderden foto's van donkerogige kinderen die al lang dood zijn maar ons nog steeds herinneren aan een van de meest gruwelijke periodes uit onze geschiedenis.
In fijne penstreken en haatdragende slogans wordt een beeld geschetst van 'den oorlog'.

Het blijft moeilijk om je er iets bij voor te stellen, als je in goed gezelschap in een licht en clean gebouw vier verdiepingen zinloze ellende door je strot geramd krijgt.
Het uitzicht over de stad is spectaculair en verzacht de krop in de keel, samen met het vrolijke geschater van het nichtje dat gelukkig nog niks meekrijgt van de vreselijke taferelen en het manifeste onbegrip van de mens ten opzichte van zijn medemens.

Het ligt ver achter ons en is bijna onvoorstelbaar, nu, we hebben immers onze les geleerd, toch?
Ondenkbaar dat we ooit weer in zo'n uitzichtloze tristesse zullen belanden; we weten immers dat ieder mensenleven precies evenveel waard is en totaal ongeschikt als offer voor een hoger doel, dat nota bene slechts enkelen ten goede komt.

Of moet ik de krant nog eens lezen en besluiten dat de geschiedenis zich onvermijdelijk herhaalt, verder van ons bed misschien, maar nog steeds even gewelddadig en niets ontziend. Met telkens andere machtswellustelingen aan het roer die zonder blikken of blozen over lijken gaan. Maar zolang het niet over ons lijk is, deert het ons bijzonder weinig en draaien we maar door. Op zoek naar ons geluk, waar zoveel anderen zelfs niet meer van kunnen dromen.

Mijn lief...

En plots was daar... de liefde, die aan kwam waaien op een druilerige winteravond, op een nat en koud perron, net voor het nieuwe jaar haar intrede deed.

Geen betere setting voor de aanvang van een romance dan een oerdegelijk Belgisch station, met op de achtergrond het gesteun en gesis van de laatste trein die echt wel bijna zou vertrekken.

De eerste kus, uiterst behoedzaam, omdat ik intussen weet wat er allemaal fout kan gaan, ik ben immers geen zestien meer en heb het allemaal al eens gezien. Dat dacht ik tenminste, want wat is het dit keer ánders, dan al die vorige keren, wellicht slechts lesjes tot ik't mijne goed geleerd had. 

Zachter werd ik ervan en misschien zelfs wat geduldiger. Hoewel... Misschien is het niet netjes om zo te stoefen met mijn lief, en 't feit dat ik elke dag opnieuw overdonderd word door zo veel schoons. Ik was het alleszins vergeten, hoe het voelt als het echt écht aan is en uw oren gaan suizen van dat verpletterende gevoel van gelukzaligheid. 

Bon. Het kan dus. Echt. En ik wens het iedereen toe. Want met twee is't zo veel fijner dan alleen. Daar kan geen happy single status tegen op. 

Herfst

Ik koop een nieuwe trui. Niet tweedehands, niet afgeprijsd, geen koopje, helemaal nieuw. Dat moet eeuwen geleden zijn. Baksteenrood. Kort en wollig. Laat de herfst maar komen! Om eerlijk te zijn liever niet, maar het is helaas niet iets waar we vat op hebben. Zeker nu niet met al die klimaatveranderingen.

Een vriendin aan de lijn. Ik hoor haar stampvoeten als ze zich wanhopig afvraagt waarom er geen leuke man is die met haar op weekend wil. Naar een stad waar het nog volop zomert en de avonden zwoel en warm zijn. 'Omdat die niet bestaan?' opper ik voorzichtig. Maar uiteraard is dat niet waar en het is ook totaal niet het antwoord waarop ze zit te wachten.

Ik zoek op wat het betekent als je over kanaries droomt. Nu ja, het is niet echt dromen, zelfs geen dagdromen. Om een of andere reden moet ik gewoon voortdurend aan kanaries denken.
De betekenis valt mee. Iets met geluk en harmonie en dat voelt ook wel zo aan, de laatste tijd.

Eindelijk werk ik in een ziekenhuis. Geen idee waarom het me zo blij maakt. Misschien omdat het lang geleden is dat ik iets bereikt heb wat ik echt heel graag wilde. Misschien is het zelfs de eerste keer dat zoiets überhaupt gebeurt. Dus fiets ik vol goede moed naar het werk en helemaal voldaan weer naar huis. Onderweg overvallen door een appelflauwte omdat ik vergeet om voldoende hapjes mee te nemen.

Door mijn werk zie ik heel veel pasfoto 's. En nooit iemand die blij is met zijn foto. Omdat wij van vadertje staat niet meer mogen lachen op dat prentje. Nu vraag ik u welk percentage van de bevolking er in werkelijkheid met zo'n zuur bakkes door het leven gaat. Ik haal alvast niet met trots de pasfotootjes van mijn vijf boeventronies uit mijn portefeuille. Werkelijk angstaanjagend. Iets om over na te denken.