Storm

Wanneer de storm gaan liggen was , keek het meisje om zich heen. De schade was enorm en strekte zich eindeloos uit, in tijd en ruimte. Achterom kijken deed zo veel pijn dat het nauwelijks te verdragen was en toen ze vooruit keek, werd ze zo bang dat ze haar ogen stijf dicht kneep.

Maar tussen het puin en de brokstukken, vond ze stukje bij beetje wat er overbleef.
Ze stond in haar tuintje en snoof de winterlucht op. Na dagen van regen was de hemel eindelijk weer helder en vol sterren. Misschien moeten er soms rampen gebeuren voor je weer even de tijd neemt om in je eigen tuintje naar de sterren te kijken. 

Ze dacht aan haar kindertjes, die in hun bedjes lagen te slapen. Hoe ongeduldig zij soms met hen was. en hoe veerkrachtig ze waren, de kindertjes. Want hoe je het ook draaide of keerde, de vent had hen net zo goed achtergelaten.
En toch stampten ze dapper verder door hun leventjes, maakten ze nog steeds om het minste van hun oren om het net zo plots weer bij te leggen, met snotknuffels en veel te natte kussen.
Dan begroef het meisje haar gezicht in hun heerlijk zachte lijfjes en zei wel honderd keer 'I love you' ...
Ze wilde zo graag dat haar kleintjes wisten hoe het voelt als er iemand echt en onvoorwaardelijk van je houdt. Zonder daar ooit mee op te houden.

Nieuwjaar

Na al dat geploeter door velden en bossen kwam het meisje doodmoe maar met blozende wangen weer thuis. Ze trok haar modderlaarsjes uit en haar groene botjes aan en ging een hele nacht feesten. Tenslotte had ze op een haar na een botsing met een everzwijn overleefd en dat wou ze graag vieren. Bovendien is het altijd een goed idee om dingen te doen die je eigenlijk niet durft. Gaan dansen op je eentje bijvoorbeeld.
Ze dacht dat het dansen haar razende hart wel tot bedaren zou brengen. En dat was ook zo, voor even...
Nieuwjaar stond voor de deur en alles zou beter worden. Dat wist ze zeker. Maar het duurde haar veel te lang en geduld had ze nog steeds niet. Het voorbije jaar kon oprotten. En wel meteen. Met inbegrip van alle shit.
Een plan, dat moest ze hebben. Om orde te scheppen in de chaos. In haar huis, in haar hoofd, in haar LEVEN.
Ze trok alle overbodige foto's van de muur, stak al zijn kleren in een zak, poetste het huisje van boven tot onder en was bijna te moe voor oudjaar.
Voor de aller-, allereerste keer zette ze haar kleintjes af bij de vent. Ze dacht dat het zou meevallen, maar ze voelde hoe haar hart in nóg kleinere stukjes brak. Ook al waren ze in goede handen, de kleintjes.
Terug thuis telde ze de rimpeltjes rond haar ogen - onbegonnen werk - en besloot dat het maar eens gedaan moest zijn met al dat gehuil en die tranen. En welke dag was daar meer geschikt voor dan de eerste van een NIEUW JAAR. Ze ging het jaar uit met haar alleroudste vriendjes en voelde dat het goed was.

Kerst

Het meisje hield haar adem in en toch gebeurde het gewoon. Kerst.
Feest. Ze reed in een rotvaart van de bergen weer naar het huisje. De kindertjes waren uitgelaten. Het leek wel lente. De zon scheen veel te hard  en het was uitzonderlijk zacht voor de tijd van het jaar.
De eerste keer. Zonder hem. Ze bedacht dat er nog vaak eerste keren zouden zijn. Al die dingetjes, die zoveel fijner zijn als je ze deelt...
De eerste sneeuw, melktandjes die uitvallen, kindertjes die plots kunnen fietsen...Verjaardagen, feestjes, eindes en telkens weer een nieuw begin.
Toch was het een fijne kerst. Het huis was helemaal vol, en het meisje voelde zich vrolijk en een beetje wollig.
Ze was helemaal niet alleen, ze had haar prachtige kindertjes, die ook leuk waren zonder een perfect uitgekiende feestoutfit... Haar gekke schoonzusjes met hun ongezouten mening.
Nog niet zo lang geleden had ze gedacht dat ze nooit meer zou kunnen lachen, zeker niet met grapjes over haar vent, maar kijk, het was gebeurd en ze werd er niet meer triest van.
Ze kreeg één kerstwens waar haar hart een tel van oversloeg en toen was het voorbij. Ze ging op haar eentje naar haar huisje en zag dat het volle maan was. Net op kerst. Hoe schoon is dat.