Dood

Ze zat daar, tussen al dat volk. Maar ze vond het niet. Haar zoontje kroop op haar schoot en toonde waar haar neus was, haar oren, haar haren en haar ogen. Plots kon hij ‘krokodil’ zeggen en ze kneep haar ogen tot spleetjes. Ze groef en groef, maar vond geen emoties. Haar hart lag stil. Haar lijf lag stil. Ze was op sterven na dood. Ze was verzot op haar kindjes, op haar familie, op foto’s, op mooi weer, op buiten, op het groen in de Schorre. Maar het was weg, verdwenen, spoorloos. Ze luisterde en knikte en lachte soms een beetje. Ze keek naar haar kindjes, die wel kindjes van een ander konden zijn. Ze had het ijskoud en vond dat het lang duurde en wou naar huis, naar haar bed.

Terug binnen zat ze naast haar zus, die vroeg of ze een wijntje wou. Eerst zei ze nee. En dan weer ja. En toen legde ze haar hoofd op de schouder van haar grote zus en zei dat ze vooral een knuffel wou.

‘Alles komt goed, Kiki, dat weet je toch?’ Ze wist dat, maar voelde domme tranen prikken. Iedereen was lief, en iedereen bezorgd. En ook al wist ze het, ze kon het niet meer voelen.

Verhaaltjes

Het werd maart. De lucht barstte van belofte. Het kon nog bitter koud zijn, de winter was immers niet voorbij. Hij blies rook in haar gezicht en zei ; 'Wat voor iemand ben jij eigenlijk? Denk jij nu echt dat iemand op de wereld tegemoet kan komen aan jouw hersenspinsels ? Dat er werkelijk iemand zo ver denkt als jij hoopt? Jouw verhaaltjes zijn een eigen leven gaan leiden en jij bent de protagoniste in die dwaze tragedie. Je denkt dat mensen macht over je uitoefenen, maar jij bent de enige die die macht werkelijk bezit. Omdat je overal een draai aan geeft. Zodat het plaatje perfect klopt. En ook al leer je een klein beetje je lessen, het is niet wat ik bedoel. Je treuzelt, Alice ... Waar wacht je op? Je denkt te veel na, je twijfelt, wikt en weegt... Je laat je leiden door de sterren en de maan, door je fucking horoscoop. Dat is dwaas en het gaat nergens heen. Ga naar buiten en doe, in plaats van weg te dromen in boekjes en plaatjes. Begin te leven, want straks is het te laat... Stop met achter dat witte konijn te zoeken , je zal het toch nooit vinden. Als je wil schrijven, schrijf dan. Maak er werk van. Kom er mee naar buiten. Hou op met je te verschuilen achter je kinderachtige onzekerheid. Twijfelen is niet sexy. Er zit zo veel in je, maar het komt er niet uit. Niemand gaat jou komen redden. Dat wil je niet en het is trouwens ook niet nodig.' Ze wist dat hij gelijk had. Dat ze moest springen. En geloven dat ze goed terecht zou komen.

Gebroken hart

De dagen werden terug langer en stilaan gingen ze voorbij zonder dat het meisje huilen moest. Niet dat ze nooit meer droevig was, ze was gewoon vaker blij. Als ze 's ochtends aan haar bureautje zat, zag ze de prachtigste zonsopgangen. Dan begon ze te dromen over wat er komen zou. Het leek zo veel dat ze er duizelig van werd.
Ze bedacht dat een gebroken hart wel groter en sterker moest zijn dan een gewoon hart. En dat ze daardoor alles dubbel voelde, of driedubbel. Als ze triest was, maar meer nog als ze blij was. Dan voelde ze haar herstellende hart bonzen in haar lijf en was ze echt dankbaar dat ze weer vrolijk kon zijn.
Soms kon ze nog razend worden en dan had ze zin om de hele huisraad eraan te gooien, maar ze had intussen wel geleerd dat ze daar niet gelukkiger van werd.
Nu pas begon ze ook zijn kastjes te gebruiken en plots had ze overal veel meer plaats. Naast het bed lagen er geen vijf boeken, maar minstens tien. Ze las alles door elkaar, want ze had nog altijd niet geleerd om ordelijk en efficiënt te zijn.
Maar ze danste wel weer met haar kindjes door de keuken en net zo goed op haar eentje.
De blosjes op haar wangen keerden terug en ze had opnieuw lichtjes in haar ogen.